بازدارنده های خوردگی یک ماده شیمیایی هستند و زمانی که در غلظت های کوچک به محیط اضافه شوند باعث به حداقل رسیدن خوردگی می شوند و یا از خوردگی جلوگیری می کنند [1].

مهار کننده های خوردگی برای محافظت فلزات از خوردگی، ماندد حفاظت موقت در هنگام انبار شدن و حمل و نقل و همچنین حفاظت در محل استفاده می شود ، مورد نیازهستند، برای مثال، جلوگیری از خوردگی که ممکن است در نتیجه‌ی تجمع مقدار کمی از مرحله تهاجمی باشد. یکی از نمونه ها آب شور است، در یک مرحله غیر تهاجمی، مانند نفت. یک مهار کننده کارآمد(مؤثر) با محیط زیست سازگار است، برای استفاده مقرون به صرفه است، و اثر مطلوب هنگامی که در غلظت های کوچک وجود داشته باشد تولید می کند.

راندمان مهارکننده، P، داده شده به صورت:

 (1)                                     p = (w_0  - w/w_0) x 100 

که در آن w_0 نرخ خوردگی در غیاب بازدارنده است، و w نرخ خوردگی در همان محیط با مهار کننده اضافه شده است.

B. طبقه بندی مهارکننده

 انتخاب مهارکننده بر روی فلز و محیط زیست است. طبقه بندی کیفی مهار کننده در شکل 1 ارائه شده است. مهارکننده را می توان با شرایط تهویه‌ی زیست محیطی و مهار کننده های رابط طبقه بندی کرد.

1. شرایط تهویه‌ی زیست محیطی (تمیز کردن (جاذب))

 خوردگی را می توان با حذف گونه های خورنده در محیط کنترل کرد. مهارکننده هایی که باعث کاهش خوردگی در محیط ها توسط تمیز کردن(مهار) می شوند مواد تهاجمی شرایط تهویه‌ی زیست محیطی یا جاذب(تمیز کردن) نامیده می شوند. در محلول های نزدیک به خنثی و قلیایی، کاهش اکسیژن یک واکنش معمول کاتدی است. در این مواقع، خوردگی را می توان با کاهش میزان اکسیژن با استفاده از جاذب (به عنوان مثال، هیدرازین [2]) کنترل کرد.